Het is december 2020, de afdeling waar ik werk zit voor de alweer in quarantaine. Ik hijs me in mijn pak, sla mijn pauze over en duw nog snel een boterham naar binnen. Ik vind het belangrijker dat de patiënten allemaal gezien worden dan dat ik mijn eten op eet. Na mijn dienst kolf ik nog snel wat melk voor mijn baby en dan race ik naar huis om voor het eten te zorgen!”
Het is een vreemd jaar waarin ik het gevoel heb dat ik niets anders kan dan doen wat er van me wordt gevraagd. Begin dit jaar ben ik, midden in de coronapandemie, moeder geworden van ons derde kind. Daarna kwam ik terug op de werkvloer in een situatie vol pakken, mondkapjes, afstand en angst.
Mijn afgelopen maanden hebben alleen maar bestaan uit zorgen voor de ander. Zorgen voor mijn gezin, zorgen voor mijn baby, zorgen voor collega’s en zorgen voor alle patiënten. Al maanden ga ik maar door, werk ik hard en wil ik alles zo goed mogelijk doen!
Ik voel me echter leeg als ik aan het werk ben, ik voel geen energie meer, ik voel mij eigenlijk steeds meer een robot. Ik ben moe, moe van het constant aan staan en alle ballen hooghouden.
Ik merk steeds vaker dat ik mijzelf niet meer herken als ik in de spiegel kijk. Ik zie namelijk alleen nog maar een vermoeide zorgverlener en uitgeputte moeder.
Maar dan word ik begin 2021 voor het eerst zelf getroffen door COVID-19. Ik moet drie weken in quarantaine en mag niet werken. Ik word stilgezet…ik kan niets anders dan rust nemen. De infectie zelf kom ik goed door. Na drie weken blijf ik echter vage fysieke klachten houden en kan ik niet werken. Mijn lichaam zegt op dat moment letterlijk “nee” als ik te hard ga werken. Ik kan niets anders dan al mijn zorgtaken uit handen geven. Ik wandel dagelijks twee uur in het bos en start met mediteren om mijn lichaam en geest tot rust te brengen. Ik begin mijzelf te beseffen dat ik mezelf al jaren voorbij ben gelopen in het zorgen voor anderen. Ik realiseer mijzelf steeds meer dat ik liever voor de ander zorgde dan voor mijzelf. Dit had me verleerd om te zien wie ik ben en wat voor mij belangrijk is. Ik besluit om op zoek te gaan naar wat voor mij belangrijk is in dit leven en hoe ik voor mijzelf kan zorgen. En ondanks dat ik vond dat ik het zelf moet oplossen besluit ik dat ik het dit keer anders doe. Ik laat me ondersteunen in mijn proces door een coach en lichaamsgerichte therapeut. In dit proces leer ik eerlijk naar mijzelf te kijken en te gaan voelen wat voor mij belangrijk is. Langzaam vind ik mijn weg weer terug naar mijzelf en mijn missie in dit leven!
Al vanaf dat ik jong ben kijk ik naar iedereen om mij heen en wil ik graag voor ze zorgen. Er is geen jeugdfoto van mij waar ik op sta zonder pop, zusje, buurkind of verzorgingsspullen. Ik groeide op in een gezin met een chronisch zieke vader waardoor ik nog beter leerde wat zorgen voor de ander inhield. Als kind bracht het zorgdragen me rust en voldoening. Het bood me veiligheid en inclusie.
Het was dan ook niet gek dat ‘zorgen voor’ een van mijn grootste kwaliteiten werd. Als vanzelf koos ik dan ook om na mijn HAVO de zorg in te gaan. Voor mij voelde dit als iets waar ik heel goed in was en wat ik had bij te dragen in deze wereld. Mijn kwaliteit om naar de ander te kijken werd steeds groter en ontwikkelde snel. Ik kon echter steeds minder goed voor mezelf zorgen. Ik wist niet meer wat voor mij belangrijk was en wat ik nodig had om balans en geluk te ervaren! Zo maakte ik mij vaak druk om onderwerpen waar ik geen invloed op had. Ik voelde ik steeds vaker een onrust in mijzelf die ik niet kon plaatsen. Ook keuzes maken lukte me maar niet, en dus liet ik mij vaak leiden door wat de ander wilde. Ik ging steeds harder werken om nog meer voor anderen te kunnen zorgen en voldoening te halen uit mijn leven.
